Van Lone Pine naar Midpines

Zoals iedere morgen sta ik voor 7 uur op. Mijn automatische wekker werkt hier ook. Ik pest Inge even doe een plas ga hardlopen of maak het ontbijt klaar. Voor vandaag hebben we plannen. Er moet flink gereden worden. We gaan een bergpas over en passeren de 9000 feet grens verschillende keren. bij Lone Pine nemen we afscheid van onze nieuwe vriend Randy. Hij vertelt ons nog eens hoe we het beste kunnen rijden. Onze andere vriend HERE (route app) heeft het al gepland. We nemen nog een paar foto's en vertrekken. Het is leuk te zien hoe vooral Bjorn de gesprekken in het Engels kan volgen en zelfs kan mee doen. Onze woonwagen is topzwaar van het afvalwater dat we niet kunnen lozen. De camping op Lone Pine is niet full hooked. Sterker nog onze gasvoorraad loopt terug doordat de koelkast al lang geen stroomaansluiting heeft gezien. Alternatief zou zijn om de generator aan te zetten maar dit is erg duur (naast brandstofkosten nog eens 3,50 dollar per uur). Onze woonwagen staat niet recht en tordeert zelfs een beetje waardoor we raar in bed lagen. Daartegenover staat dat we maar 19 dollar per nacht hebben betaald en een topuitzicht. We starten de 8 cilinder Ford 350 super duty (mooie naam). De eerste kilometers sputtert hij altijd een beetje maar warm gedraaid gaat het altijd beter ondanks het enorm aantal toeren. 4,5 duizend toeren is normaal wanneer je moet stijgen. Door het lawaai kun je elkaar en de muziek niet meer verstaan. Inge probeert uit de reisgids Trotter het een en ander aan ons voor te lezen over Yosemite, het nationale park waar we naar toe rijden. Via de 395 rijden we naar Lee Vining, een klein gehucht langs de siërra Nevada bergen. Hoe verder we naar het noorden rijden hoe groener het wordt. Bij Lee Vining draaien we de 120 op naar Yosemite. We hebben de afgelopen 10 jaar behoorlijk wat bergpassen gereden maar deze Tioga pas is wel speciaal. De combinatie van de hoogte, de smalle weg en het voertuig maakt het een uitdaging. Daarnaast heb ik nog eens enorme slaap. Wanneer ik 2 uur achter het stuur heb gezeten dan begint de slaap ongeacht het tijdstip (waarschijnlijk vanwege de warmte en het niet kunnen slapen). Van de oost ingang van het park moeten we naar de west ingang. Dit alleen is een rit van 2 uur. De pas doet denken aan een kruising tussen de Gotthard met de Flucker pass in Zwitserland. De uitzichten zijn waanzinnig mooi. Omdat we 's middags op de camping willen zwemmen en de omgeving willen verkennen stoppen we niet voor ieder uitkijkpunt. Alleen met de lunch stoppen we bij een prachtig bergmeer. Bijna rijd ik de woonwagen klem tegen een lage steen. Inge redt me door te gillen (pfff). Inge heeft trouwens altijd nog last van haar duim. De voet is goed, andere blessures hebben we niet meer. Om een beetje wakker te worden spring ik als enige in het bergmeer. Lekker fris zal ik maar zeggen. Het is zondag en we zijn niet bepaald alleen in het park. Natuurlijk zijn er veel toeristen maar ook veel Amerikanen die vanuit San Francisco voor een dagje hier naar toe rijden. Na de lunch gaan we verder. We rijden door een woest landschap. In 2013 heeft er een grote brand gewoed. Een jager veroorzaakte de brand die kilometers bos heeft verwoest. Opvallend is dat er een nieuwe smalle weg is aangelegd die hypnotiserend zwart is met fel gele strepen. Met een bochtig parcours, zijwind en het ontbreken van een vluchtstrook of vangrail zit ik nogal gespannen achter het stuur. Wanneer we bij de westingang van het park aankomen blijkt dat we ons behoorlijk hebben vergist in de ligging van onze camping. Het is nog 23 mijl rijden. Moe en geïrriteerd zijn we een beetje boos op de tips die we uit verschillende reisverslagen hebben gehaald om de koa in Midpines als uitvalsbasis te gebruiken. Onderweg zijn we in het park twaalf campings voorbij gereden die vaak nog plek hadden. Bang als we waren hebben we al in Nederland geboekt om maar zeker van een plekje te zijn. Om 14.30 komen we aan op de camping. Het is hier erg droog maar wel met een prettige temperatuur. Te vergelijken met Frankrijk. Er zijn ook hier zoals altijd en overal veel Nederlanders. Ik spreek een aantal mensen en we doen allemaal hetzelfde rondje met een paar kleine variaties. De woonwagens kunnen de route bijna automatisch rijden zo lijkt het. De verhalen over de kwaliteit van de woonwagens is ook een onderwerp. Er zijn veel oude beestjes waarbij vooral het interieur ter discussie wordt gesteld. Oude kussens die zijn doorgezeten en vies opgeleverde wagens. Nee de kwaliteit die de ANWB (onze reisorganisatie) wil hebben wordt niet gehaald met cruise America (de woonwagenverhuurder). Maar ja aan de andere kant, wellicht zijn wij Nederlanders te kritisch. Al hoewel. Na mijn onderhoud ga ik koken en trek een kastje open. De sluiting breekt en we halen een tube snellijm en proberen de schade te herstellen. Even later trekken we een ander kastje open en dezelfde sluiting komt met schroef en al van de kast af. Onze voorgangers hebben waarschijnlijk ook al eens een reparatie uitgevoerd. De zelftappende boutjes hebben totaal geen vlees meer. We besluiten met een kruiskopschroevendraaier, de tube lijm en veel geduld de sluiting te lijmen en wat lager weer aan de kast te bevestigen. Gelukkig ben ik weer bij met mijn blog. iedere dag posten lukt vaak wel, soms niet ivm het ontbreken van WiFi of het slecht functioneren er van. De dagen dat ik foto's kan laden zijn zeldzaam. Morgen gaan we in Yosemite hiken. We willen graag naar een grote waterval. Inge heeft voor onze laatste dag naar San Francisco al een paar outlets gegoocheld. Het zal wennen worden om ons kampeerleven weer aan te passen (weer normaal een keer per dag onder de douche en zo). Al hoewel wennen aan vies gaat nog niet zo goed. Bij de koa camping hebben we zojuist gedoucht. Brrr (kosten 75 dollar per nacht).