Van Joshua Tree naar Lake Havasu cambell cove rv resort

we hebben zo lekker geslapen. Geen geluid in de buurt, temperatuur goed. Inge heeft s' nachts coyotes horen huilen (Zonder ons wakker te maken). Spontaan werd in om 5.45 uur wakker. Uitzicht natuurlijk waanzinnig, tijd voor een rondje lopen. Inge was te porren om mee te gaan. Toen we buiten bij een toiletblok stonden sprak een meisje ons aan of ze met ons mee kon rijden. Ze had haar sleutels in de auto gedaan en de deur op slot dicht geslagen. Bellen is dan makkelijk maar dan moet je wel berijk hebben (daar dus niet). Waarschijnlijk heeft ze iemand anders gevonden om mee te rijden of ze staat er nog maar uiteindelijk hebben we haar niet meer terug gezien. Laat verder opvalt zijn de sporen van dieren bij de campingplaatsen. Zon zagen we een pootafdruk van een redelijk grote poes (Bob cat of een bergleeuw/panter). Na ons ochtendloopje van een uurtje hebben we ontbeten met  chipmunks die zo brutaal zijn als mussen. Om 9.00 uur reden we weg naar lake Havasu. Een rit van 260 kilometer dwars door de woestijn heen. Indrukwekkend lange wegen met weinig of geen mensen. In mijn gedachten zie ik galopperende cowboys achter elkaar aanzitten. Alleen in gedachten want tot nu toe heb ik er geen een gezien. We zijn de grens over gegaan en zitten nu in Arizona. Aan de grens met California moeten landbouwproducten worden aangegeven bij een soort tolhuis. Onderweg zien we ook veel oude treinstellen in de woestijn staan, wat ze daar doen? Uiteindelijk rijden we tegen het middaguur de highway 95 op langs de Colorado. Mooi zijn alle kleuren van de rotspartijen maar ook het grote verschil met de gortdroge woestijn. Aan de oevers veel groen met veel strandjes. Wij gaan bij een statepark picknicken en zwemmen. Zonder het kopen van een kaartje kom je niet bij het water. We schrikken wanneer we de deur openen. Het is bloedheet en zelfs het water van de Colorado is lauw. Smiddags arriveren we bij campbell Gove resort. Snel trekken we onze zwembroek weer aan en komen pas weer om 8 uur uit het water. We hebben vandaag geen zin om te koken en besluiten om naar een eetschuur aan de weg te gaan. Omdat we Nederlandse boeren zijn kiezen we voor wat we kennen, de Mac. Tot onze verbazing worden er normale hoeveelheden geserveerd en zijn de salades voortreffelijk. We rijden savonds langs de oevers van het grote meer en zien geen kip. Iedereen zit blijkbaar binnen. Amerikanen houden blijkbaar niet van flaneren. De boulevards zijn kil en onpersoonlijk. Het is nu 23.25 uur en de airco draait op volle toeren. Buiten is het nog steeds 30 graden of meer. Bizar. Gelukkig konden we onze kapotte airco repareren. Ergens was een zekering er uit gevlogen. Van onze Deense buren horen we dat het minder heet is in Grand Canyon. Morgen rijden we via route 66 hier naar toe.