Dagje Bryce

Alles is anders in Amerika. Iedere dag vragen de jongens, en ik zelf ook, waarom de dingen hier anders zijn. Vandaag zijn we uit eten gegaan en werd bij het afrekenen op de bon met een grote cirkel duidelijk gemaakt dat je minstens 15 tot 25% fooi moet geven. Nu was het eten wel goed maar niet bijzonder en kwam de rekening al uit op 135 dollar. We reken 150 dollar af en krijgen een teleurgestelde blik. We kunnen ons in Nederland niet meer herinneren dat we zo veel hebben getipt. Alles is anders in Amerika is de slogan van de vakantie aan het worden. Vanmorgen hebben we weer een (hard) loopje gedaan van 50 minuten. Eerst langs het bijna opgedroogde lone pine Lake  en daarna langs de weg. inge was nog niet zo goed wakker en struikelde en kreeg een paar schaafwondjes en een gat in haar broek cadeau. Auw. De jongens kwamen een beetje langzaam op gang vandaag maar we zaten om een 10.00 uur in de shuttlebus die ons naar het Bryce park bracht. Erg handig. Je stapt op vertoon van je jaarkaart voor de nationale parken in bij de camping, word bijgepraat over de ins en iets van het park door de buschauffeur, kunt naar het visitorcenter of kunt door naar een van de plekken om van het uitzicht te genieten of om een wandeling te maken. We reden naar het uiterste puntje van het park bij Bryce Point. Het zien van de canyon is net zo mooi of misschien wel mooier dan de grand canyon. Bryce is overzichtelijk en heeft zoveel details, terwijl de Grand Canyon onoverzichtelijk is met minder details. Ook de kleuren van Bryce zijn geweldig. Gelukkig was de kramp van het fotograferen uit onze vingers verdwenen en hebben we er weer naar hartelust op los geklikt. We besluiten om de rim trail naar inspiration Point te lopen en vandaar verder te gaan met de bus naar Sunset Point. Het weer is geweldig, 25 graden, strak blauwe hemel met een heerlijk briesje. Ik vraag me wel af hoeveel mensen hun hoedje zijn kwijtgeraakt in de diepte van Bryce. Van te voren werden we lekker gemaakt met borden dat we moesten uitkijken voor de wildlife. We hebben buiten het park twee kleine reetjes gezien en in het park een paar squerlls. Jammer, denk dat ze ook op vakantie zijn. In het museum zien we dat er heel soms een zwarte beer hier langs komt, dat er soms een bergleeuw zich laat zien. Reden: de Amerikanen die overal wegen aanleggen (zodat ze niet zo ver hoeven te lopen). We vragen ons af hoe lang het nog duurt voordat je met een skilift naar de bodem en weer omhoog kunt. Bij Sunset Point lopen we naar naar sunrise Point. Hier gaan we de canyon in en dalen een 160 meter. Onderweg lopen we tussen indrukwekkende rotspartijen die we eerder alleen van boven zagen. Via de Queens Garden trail gaan we verder naar de Navajo trail om zo weer naar boven te komen. Onderweg lunchen we in een soort grot. Zoals ik al vertelde is het wildlife gelukkig op vakantie, dit geldt blijkbaar ook voor ratelslangen en ander gespuis dat graag in grotten zit. Later die middag kijken we nog in het visitorcenter. Eerder hoorden we van de buschauffeur dat de jongens hier een gratis junior ranger badge kunnen afhalen. We krijgen ter plekke een folder mee met opgaven voor een halve dag waarbij de jongens het halve park moeten schoonmaken. Hierna kunnen ze de badge ophalen, dus maar niet.. Alles is anders in ...moe en voldaan zwemmen we bij de camping voordat we uit gaan eten. We willen eigenlijk naar een cowboy dinershow. Bij het reserveren ontgaat ons de zin. We meoten direct laten weten wat we willen eten. Bovendien zijn het behoorlijke bedragen p.p. We druipen met de staart tussen onze benen af en besluiten om bij een een andere eetschuur te kijken. Het moet gezegd het is heerlijke stake met friet die we hebben gegeten. En dat dat toetje. Alleen al met het toetje kun je een Tour de Franse etappe rijden. Met buikpijn lopen we naar onze woonwagen (en als de brandweer naar de restroom)Daar vinden we een briefje op de picknicktTafel. Onze buurman heeft hierop een aantal campings geschreven bij Zion. Hier gaan we morgen naar toe en we hebben nog niets gereserveerd. Overigens wel heel vriendelijk van deze buurman uit Texas die een jaar in Nederland voor Shell werkte. Het was weer een behoorlijk gevuld dagje, de boys gaan vanzelf naar bed. Dit is een teken dat we goed ons best hebben gedaan. Ook Inge ligt op een ooor.